Straalangst training Groningen

Straalangst. Wat als het wél lukt?

Dit keer gaan we niet direct van start.
Er hangt spanning in de kamer. Spanning in de lucht.
De toon werd gezet vanaf het moment dat haar hand de deurklink met een flinke klap omlaag drukte. Spanning in haar lijf.

Hoogste tijd voor een verzachtend kopje kruidenthee. Het geeft niet alleen haar de ruimte om te ontspannen, maar ook mij de kans om even te ‘landen’ en niet meegezogen te worden in haar onrust.

Een zucht van ontlading. Ze kijkt me zoekend aan.

“Vertel eens…?”

En daar gaat ze… Alle frustraties van de afgelopen dagen passeren de revue. Haar irritaties worden samengebald in lange uithalen. Ik laat haar vertellen. En nog eens. En… oh nee, er komt nóg iets achteraan.

Dan probeer ik samen te vatten wat ik tussen de regels door gehoord heb.
“Ja! Precies dat!” zegt ze, “Zo frustrerend dat het wéér niet lukte. Waarom durfde ik het nu niet?!”

In haar ogen zie ik de faalangst die ze ervan gemaakt heeft. Het niet durven. Het bang zijn om te falen. Maar het gaat niet om wat zichtbaar is… het gaat om wat daar achter verscholen ligt.

“Volgens mij ben je helemaal niet bang om te falen,” confronteer ik haar, “maar om daadwerkelijk te slagen in wat je doet?!”

Ze kijkt me met grote ogen aan. Dan een frons.
Haar ogen knijpen zich samen. “ehhh Nee, niet echt. Dat zou toch juist geweldig zijn?”

“Oh ja?” vraag ik haar, “en wat als je plannen lukken en je écht gaat staan voor wat je te doen hebt?”

Spontaan krijgt ze een rode kleur.
“ehh Nou. Dat zou toch mooi zijn? Maar jeetje. Ik krijg het er Spaans benauwd van!”

“Waarom dan? Wat maakt het zo spannend voor je?”

Haar adem zit hoog. Het duurt even. Dan zegt ze voorzichtig: “… dan… kunnen anderen er wat van vinden.” Ze kijkt me doordringend aan en haar ogen vullen zich met tranen.

“Ja, dan kunnen anderen daar wat van vinden. En hoe zou dat zijn? Als ze er wat van vinden?”

Ze slaat haar ogen neer. “Nou… al mijn hele leven vinden ze wat van mij.”

En daar komt de aap uit de mouw. Ze is als kind gepest en heeft de rest van haar leven keuzes gemaakt die hier op voortborduurden. Keuzes die veilig waren. Keuzes die ervoor zorgden dat ze vooral niet teveel zou opvallen, of op zijn minst in de pas bleef lopen. Zodat ze nooit meer zou ervaren hoe eenzaam het voelt om afgewezen te worden.

Gelukkig heb ik goed nieuws voor haar: het is een bekend fenomeen. Straalangst.

‘Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you. […] As we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberate others.’ (Marianne Williamsom)


– – – –

Benieuwd waar je eigen straalangst zit?
En wil je vervolgens weten hoe je hier vanaf komt?
Je bent van harte welkom!

—————————————————

>