09 jul (Familie)lijnen, dat lucht op!

“Ik ben er zó klaar mee!” zegt ze zachtjes. Tranen in haar ogen.

Halverwege onze coachsessie is daar weer die oude, vertrouwde bekende. Dat wat haar elke keer opnieuw weer in de weg zit. Dat wat haar tegenhoudt om écht zichzelf te zijn.

Ze spant haar vuisten en haalt haar neus op.

Ik kijk haar aan en wacht af wat komt.
Stilte.

Ze bijt op haar onderlip. De tranen vloeien steeds een beetje meer.

Ik geef ze de ruimte. Geef haar de ruimte.
En dan… is daar die diepe zucht.

Zo!

“Pffff, dat lucht toch wel lekker op.”
Ze droogt haar tranen terwijl ze een slok van haar verse gemberthee neemt.

De zucht. Het moment waarop iets klikt in iemands hoofd. Elke keer weer. Het is het moment waarop iets daadwerkelijk binnenkomt… en weet te landen.

Ze kijkt me veelbetekenend aan.

In absolute stilte vinden onze ogen elkaar.

Een moment van pure verbinding.

We weten allebei: dit komt binnen.

Het gesprek dat volgt, is er een vol diepgang en openheid.
Wat kwam zojuist boven? Welke patronen liggen hieraan ten grondslag? Waar loopt ze tegenaan? Wat maakt dat ze dit zo bloedirritant vindt?

Ik leg haar uit hoe ons familiesysteem werkt.

Hoe systemen van herkomst altijd weer patronen laten zien die generatie na generatie terug blijven komen. De ‘tegeltjes aan de wand’, zoals ik ze vaak noem, die je zomaar cadeau krijgt vanuit je systeem.

Haar ogen worden groot en ze slikt even.

Het kwartje valt. En daarna nog een. En nog een. Hoe ze bepaalde patronen herkent bij haar moeder, of nee wacht… bij haar oma. “Maar… betekent dit dan ook dat ik het door ga geven aan mijn kinderen?” vraagt ze geschrokken.

Hoezeer ik het haar ook gun, deze vraag kan ik niet ontkennend beantwoorden.

 “We geven allemaal dingen door aan onze kinderen. Het verschil is dat jij je bewust bent van de patronen en dat je bereid bent om er iets aan te doen.”

Samen kijken we naar de eerste stappen. Welke vorm hierbij past. Waar ze zich prettig bij voelt. We stippelen een route uit waarbij zij aan het roer staat, en het oude bekende patroon slechts een passagier is die mee mag reizen.

Ze neemt een laatste slok van haar thee, zet deze vastberaden op tafel en pakt haar jas.
Terwijl ze naar buiten loopt, kijkt ze nog een keer om: “Jeetje. Ik voel me tien kilo lichter dan toen ik hier binnenkwam!”

Goh, wat een goed dieet; familielijnen.

– – – –

Benieuwd naar je eigen patronen en waar deze vandaan komen?
En vooral: hoe je dit kunt doorbreken?
Je bent van harte welkom!